اون قضیه پویش جدید بیان و کلا فراموش کنید . این کشتی کارش از سوراخ گذشته، شما درون یک آبکش وبلاگ نویسی میکنید .
بگذریم
مرور کنیم:
شما نویسنده بزرگی نمیشید، حله؟
قدم صفر:
از اونجایی که هیچ امیدی به آینده متن های شما و قلمتون نیست پس باید سخت گیری و بذارید کنار . آن مرد آمد، آن مرد اسب دارد و بذارید کنار . مثل بچه آدم داستانتون و تعریف کنید . ادبیات کهن و قرار نیست تدریس کنید پس خودتون و با کلمات مزخرف خفه نکنید .
+مرد به کجا می روی؟
- میروم بیرق را بر فراز طیاره بی افکنم و باشد که بیرق بیفتد جلوی سگ
این چه مزخرفیه :))
البته استثنا هم هست، بله . ولی گور بابای استثنا . تو کی باشی که بخوایم واسش استثنا قائل شیم . یه داستان بنویس و قلم و بنداز زمین و برو پی کارت .
جمله رو مهندسی نکنید . شما علی حاتمی نیستید . بزور کلمات و نندازین توی جمله . اشتباه بنویسید اصلا . کی به کیه؟ تو وظیفه داری داستان و تعریف کنی، معلم زبان فارسی نیستی . نگران نباش کسی داستان تورو به عنوان الگوی زبانیش قرار نمیده، چهارشنبه سوری آتیشش میزنه . یه داستان کانل بنویس فعلا بعد گریه کن چرا دوتا "که" پشت هم نوشتی . خیلی میخوای حال بدی کلماتی که املاشون و بلد نیستی و بذار کنار . مثل احمقا نرو سریع دملاش و یاد نگیر که استفاده‌ش کنی، استفاده از اون کلمه باعث نمیشه فکر کنیم شکسپیر از گور برگشته . فقط مطمئن میشیم رفتی تو گوگل سرچ زدی چون جای اینکه داستانت و تعریف کنی دست انداختی تو کلیله و دمنه و شانسی یه چیزایی کشیدی بیرون .
همونجوری که حرف میزنی بنویس . تو میری سوپر مارکت میگی:
سلام آقا . میتوانید یک کیسه برنج، از آنها که مادرم همیشه از شما میخرید را به من بدهید؟
فروشنده: گم بشوید بیرون با آن زبانتان . نان سگ هم بهتان نمی دهم
ببین، فک کن میخوای ناخن هات و بگیری خب؟ با شمشیر این کار و میکنی؟ نه . با اینکه میشه از شمشیرم استفاده کرد ولی توانایی تو در حد همون ناخن گیره . پس تمرکزت و بذار روی گرفتن ناخن تا انتخاب ابزار . این آخرین باری بود که مودبانه گفتم .
قدم بعدی فردا همین موقع/همین جا
