واقعا خیلی اهل سریال نیستم. اولین سریالی که دیدم "نیکیتا" بود که ای کاش اون مزخرف و نمی دیدم و خدا اون کسی که بهم پیشنهادش کرد لعنت کنه :))
بعدش با کوله باری از اندوه و دلزدگی رفتم سراغ "آشنایی با مادر" تا دوباره با مدیوم تلویزیون آشتی کنم و با یاری خداوند متعال یه 20/30 باری این سریال و دیدم.
از معدود افرادی هستم که سریال "بازی تاج و تخت" و ندیدم.
بعد از همه اینا رفتم سراغ سریال "شرلوک هلمز" با بازی فوق العاده "بندیکت کمبریج" که چقدر خوشحالم دیدمش.
گذشت و گذشت و من هیچ جوره نتونستم خودم و واسه دیدن سریال جدیدی راضی کنم و خدا خدا میکردم فصل جدید "شرلوک" ساخته شه تا از خماری دربیام.
این اواخر خیلی زیاد در مورد یه سریال میشنیدم و توی سایتای مختلف با تیترای مختلف جلوی چشمم ظاهر میشد. "13 دلیل برای اینکه"
خوشحالم دیدمش و خوشحالم که فهمیدم منظور سازنده ها از ساختش چی بوده (یا حداقل فکر میکنم که فهمیدم) و با این نظرات و نگاه هایی که میگن این سریال نوجوان ها رو تشویق به خودکشی میکنه و این مقوله رو ترویج میده و این مزخرفات کاملا مخالفم. به نظرم داره به نوجوان ها یاد میده که چطور و به چه راحتی و با چه چیزای کوچیک و در ظاهر پیش پا افتاده ای میشه از تصمیم یه نفر برای پایان دادن به زندگیش جلوگیری کرد. به نظرم این سریال کاملا آموزنده س، حتی برای والدین. اینکه بتونن تا حدودی با دغدغه های بچه هاشون آشنا بشن، با طرز فکر و واکنششون نسبت به اتفاقات پیرامونشون. اصلا ربطی نداره که سریال، سازندگانش، بازیگراش و هرچیز دیگه ش مربوط به یه کشور دیگه و یه فرهنگ دیگه س. تنهایی، تمسخر، زورگویی، بی توجهی و هزار چیز دیگه کشور و فرهنگ و زبان و نژاد نمیشناسه.
شاید فقط کافی باشه به دیالوگ "هانا بیکر" در مورد "اثر پروانه ای" یکم عمیق تر فکر کنیم.
